Σήμερα, η 21η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης,  μας βρίσκει σε συνθήκες εγκλεισμού, λόγω της πανδημίας,  η οποία  δημιούργησε μια νέα συνθήκη ζωής, πρωτόγνωρη,  όπου τα αυτονόητα παύουν να είναι αυτονόητα. Μια συνθήκη που μοιραία οδηγεί  σε αναστοχασμό και ίσως νέο αυτοπροσδιορισμό.

Αποφασίσαμε να τιμήσουμε αυτή την Ημέρα συνδυάζοντας τον ποιητικό λόγο με τη νέα αυτή κατάσταση.

Από σήμερα 21^η Μαρτίου γίνεται η εκκίνηση του διαγωνισμού «Ποίηση: Ο αντίλαλος της ζωής» είτε ψάχνοντας, σκαλίζοντας τον ποιητικό μας πλούτο,  βρίσκοντας ποιήματα που, προφητικά, να αποδίδουν αυτό που ζούμε, την αντανάκλασή του στον ψυχισμό μας,  την προσδοκία μας για  καλυτέρευση, αποκατάσταση, ώστε να γεννηθεί κάτι καλό από τη συμφορά στην επικοινωνία, στα συναισθήματα, στην παραγωγή, στις ανθρώπινες σχέσεις, επιζητώντας κάπου να πιαστούμε, μια ελπίδα, ένα φως, ένα χέρι αλληλεγγύης είτε συγγράφοντας το δικό τους  ποίημα άνθρωποι της πόλης που  μπορούν και θέλουν  να δοκιμάσουν μια δική τους ποιητική προσέγγιση στο θέμα.

Αυτή η πρωτοβουλία είναι μια αρχή, να μην πάει χαμένος ο χρόνος που μας κλείνει μέσα το απαγορευτικό.

Κάναμε το ποιητικό μας ξεκίνημα, ως Δήμος, προβάλλοντας στο φετινό ημερολόγιο του 2021 τον εθνικό μας ποιητή και τον εθνικό μας ύμνο, αφιέρωμα στα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Ακολουθεί ο διαγωνισμός και για τη διεξαγωγή του:

1.Συγκροτούμε δύο επιτροπές, μία για τους μαθητές  και μία για τον υπόλοιπο πληθυσμό,  που θα αξιολογήσουν και θα κρίνουν

α)  αφενός τις επιλογές ποιημάτων και αφετέρου τις ποιητικές δημιουργίες που θα προκύψουν.

β) τις προτάσεις του μαθητικού πληθυσμού αφενός  και του λοιπού πληθυσμού αφετέρου.

2. Θα αθλοθετηθούν βραβεία για μαθητές και για τον λοιπό πληθυσμό.

Οι προτάσεις θα κατατεθούν μέχρι 15 Μαΐου, θα ακολουθήσει η αξιολόγηση  και τα αποτελέσματα θα εκδοθούν μέχρι 25 Μαΐου.  Θα παρουσιαστούν την 21^η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής σε καλλιτεχνική εκδήλωση.

Την Παρασκευή 26 Μαρτίου θα ανακοινωθούν τα μέλη των επιτροπών και η πλατφόρμα στην οποία θα κατατίθενται τα ποιήματα των συμμετεχόντων.

Για τη σημερινή ημέρα και τη δράση που ξεκινάμε, ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός (μέσω video) και ο Δήμαρχος Λάμπρος Μίχος  μας στέλνουν  τα δικά τους μηνύματα.  Ο Βασίλης Βασιλικός ήταν αυτός που, ως πρέσβης της Ελλάδος στην UNESCO, εισηγήθηκε την ελληνική πρόταση για την εορτή της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, την 21^η Μαρτίου, η οποία υπερψηφίστηκε  και τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21^η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

ΜΗΝΥΜΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥ

Αγαπητοί συνδημότες

Μπορεί να είναι δύσκολες οι μέρες που περνάμε αλλά δεν πρέπει να χάσουμε την ελπίδα, την επιθυμία, τη χαρά και την ομορφιά.

Η εγκατάβαση στον πνευματικό και γλωσσικό μας πλούτο μπορεί να αποτελέσει αφετηρία αναστοχασμού του εφήμερου βίου μας, να δώσει αφορμή να εντρυφήσουμε στις αξίες της αλληλεγγύης και της σύμπνοιας, να κάνει τις βαριές και ασήκωτες πέτρες της καθημερινότητάς μας ανάλαφρες σαν τα ελεύθερα πουλιά.

Αυτός ο διαγωνισμός, το παιχνίδι, η σπουδή, το κυνήγι του χαμένου θησαυρού που αρχίζει σήμερα 21 Μαρτίου, που έχει οριστεί ως Παγκόσμια ημέρα Ποίησης και ολοκληρώνεται στις 21 Ιουνίου, που έχει οριστεί ως Παγκόσμια ημέρα Μουσικής είναι στην ουσία μία συνάντηση ανήσυχων μυαλών για έκφραση, επικοινωνία και αλληλεπίδραση μέσα από σκέψεις, διαφορετικά συναισθήματα και δημιουργικούς συνειρμούς.

Μοιράζομαι μαζί σας το παρακάτω ποίημα «Άγραφον» του Άγγελου Σικελιανού με την ευχή ο καθένας μας «να αδράξει ένα σημάδι, ένα άσπρο δόντι, κάτι να λάμπει ξάφνου και βαθιά του, υπόσχεση μεγάλη, αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα σκληρή του Δίκαιου αστραπή και ελπίδα!»

ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ: ΑΓΡΑΦΟΝ

Επροχωρούσαν έξω από τα τείχη
της Σιών ο Ιησούς και οι μαθητές Του,
σαν, λίγο ακόμα πριν να γείρει ο ήλιος,
ζυγώσανε αναπάντεχα στον τόπο
που η πόλη έριχνε χρόνια τα σκουπίδια,
καμένα αρρώστων στρώματα, αποφόρια,
σπασμένα αγγειά, απορρίμματα, ξεσκλίδια…

Κι εκεί, στον πιο ψηλό σωρόν απάνω,
πρησμένο, με τα σκέλια γυρισμένα
στον ουρανό, ενός σκύλου το ψοφίμι,
που -ως ξαφνικά ακούοντας, τα κοράκια
που το σκεπάζαν, πάτημα, το αφήκαν-
μια τέτοια οσμήν ανάδωκεν, οπού όλοι
σα μ’ ένα βήμα οι μαθητές, κρατώντας
στη φούχτα τους την πνοή, πισωδρομήσαν…

Μα ο Ιησούς, μονάχος προχωρώντας
προς το σωρό γαλήνια, κοντοστάθη
και το ψοφίμι εκοίταζε· έτσι, πόνας
δεν εκρατήθη μαθητής και Του ‘πεν
από μακρά: «Ραββί, δε νιώθεις τάχα
τη φοβερήν οσμή και στέκεσ’ έτσι;»

Κι Αυτός, χωρίς να στρέψει το κεφάλι
απ’ το σημείο που κοίταζε, αποκρίθη:
«Τη φοβερήν οσμήν, εκείνος πόχει
καθάρια ανάσα, και στη χώρα μέσα
την ανασαίνει, όθ’ ήρθαμε… Μα, τώρα
αυτό που βγαίνει απ’ τη φτορά θαυμάζω
με την ψυχή μου ολάκερη… Κοιτάχτε
πώς λάμπουνε τα δόντια αυτού του σκύλου
στον ήλιο· ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο,
πέρα απ’ τη σάψη, υπόσκεση μεγάλη,
αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι ακόμα
σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!»

Έτσ’ είπ’ Εκείνος· κι είτε νιώσαν ή όχι
τα λόγια τούτα οι μαθητές, αντάμα,
σαν εκινήθη, ακλούθησαν και πάλι
το σιωπηλό Του δρόμο…
Και να τώρα,
βέβαια στερνός, το νου μου πώς σ’ εκείνα,
Κύριε, τα λόγια Σου γυρίζω, κι όλος
μια σκέψη στέκομαι μπροστά Σου: Α!… δώσε,
δώσ’ και σ’ εμένα, Κύριε, ενώ βαδίζω
ολοένα ως έξω απ’ της Σιών την πόλη,
κι από τη μια της γης στην άλλη άκρη
όλα είναι ρείπια, κι όλα είναι σκουπίδια,
κι όλα είναι πτώματα άθαφτα που πνίγουν
τη θεία πηγή τ’ ανασασμού, ή στη χώρα
είτ’ έξω από τη χώρα· Κύριε, δώσ’ μου,
μες στη φριχτήν οσμήν οπού διαβαίνω,
για μια στιγμή την άγια Σου γαλήνη,
να σταματήσω ατάραχος στη μέση
απ’ τα ψοφίμια, και ν’ αδράξω κάπου
και στη δική μου τη ματιάν έν’ άσπρο
σημάδι, ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο·
κάτι να λάμψει ξάφνου και βαθιά μου,
έξω απ’ τη σάψη, πέρα από τη σάψη
του κόσμου, ωσάν τα δόντια αυτού του σκύλου,
που, ω Κύριε, βλέποντάς τα εκειό το δείλι,
τα ‘χες θαμάσει, υπόσκεση μεγάλη,
αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα
σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!

Σχετικά έγγραφα

• ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΟΙΗΣΗ