Επιλογή γλώσσας:
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ 
ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ 
Λιτά και απέριττα, “υψωθήκαμε στα μέτρα του ανθρώπου”, όπως είπε χαρακτηριστικά ο δήμαρχος μας Λάμπρος Μίχος, χθες βράδυ στην προβολή της ταινίας του Σταύρου Ψυλλάκη “Σμιλεμένες Ψυχές”, στο κατάμεστο κινηματοθέατρο μας “Γιάννη Ρίτσος”.
Εκεί ήταν αυτός ο απίστευτος Άνθρωπος, Ζουλιέν Γκριβέλ, του οποίου η ζωή μέσα από την ανιδιοτελή του προσφορά στη φροντίδα των δοντιών των χανσενικών, παρουσιάστηκε μέσα από την βραβευμένη ταινία-ντοκιμαντέρ δίχως στόμφο, δίχως φτιασίδια, δίχως βερμπαλισμό, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο πολυτάλαντος σκηνοθέτης της, Σταύρος Ψυλλάκης, που ήταν επίσης παρών στη χθεσινή μεγάλη βραδιά.
Εκεί ήταν και ο πρέσβης της Ελβετίας, Stefan Estermann, που προλόγισε την ταινία, μιλώντας ελληνικά, λέγοντας: “Κ.Δήμαρχε, αγαπητοί προσκεκλημένοι, αγαπητέ Ζουλιέν Γκριβέλ τιμώμενο πρόσωπο αυτής της βραδιάς, χαίρομαι που βρίσκομαι μαζί σας απόψε εδώ στο κινηματοθέατρο του Δήμου Αγίας Βαρβάρας, για να παρακολουθήσω την προβολή της ταινίας “Σμιλεμένες Ψυχές” του σκηνοθέτη Σταύρου Ψυλλάκη, ο οποίος βρίσκεται μαζί μας απόψε και τον οποίο χαιρετήσω θερμά. Η ταινία πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Δήμου, τον οποίο θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα. Ο Ζουλιέν Γκριβέλ είναι μία από τις πιο εκπληκτικές προσωπικότητες που γνώρισα κατά τη διάρκεια της θητείας μου στην Ελλάδα, η οποία, δυστυχώς, βαίνει προς τη λήξη της την επόμενη χρονιά. Φιλέλληνας και ο Ουμανιστής, δίχως πλεονασμό, έγραψε την ιστορία της ζωής του στην Ελλάδα, φροντίζοντας ως οδοντίατρος τους λεπρούς. Άνθρωπος ανοιχτός και χαρούμενος ανέπτυξε μια βαθιά σχέση με τους ανθρώπους που συνάντησε στη δεύτερη πατρίδα του, την Ελλάδα. Ξέρω ότι μια μεγάλη τιμή θα του αποδοθεί, ίσως η μεγαλύτερη για ξένο, η τιμητική πολιτογράφηση στην Ελλάδα. Ως πρέσβης της Ελβετίας αυτό με γεμίζει υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως το Δήμο της Αγίας Βαρβάρας, με τον οποίο ο Ζουλιέν είναι βαθιά δεμένος και ο οποίος τον υποστηρίζει αδιάλειπτα. Ευχαριστώ όλους τους φίλους του Ζουλιάν και σας εύχομαι μια υπέροχη κινηματογραφική βραδιά.”
Εκεί ήταν και ο Αντώνης Ζερβός, ο τ.δήμαρχος Αγίου Νικολάου Κρήτης, του οποίου η αρωγή στην πραγματοποίηση της ταινίας και η γενικότερη υποστήριξη στο έργο του Ζουλιέν Γκριβέλ ήταν παραπάνω από σημαντική.
Εκεί ήταν και η Μαρίνα Φουντουλάκη, η ανηψιά του αείμνηστου Μανώλη Φουντουλάκη, της μυθικής μορφής των χανσενικών, της οποίας η συμβολή επίσης ήταν καταλυτική.
Την ταινία παρακολούθησε η νέα διοικήτρια του νοσοκομείου Λοιμωδών κ.Αλεξάνδρα Γεωργακάκου, σύσσωμη η δημοτική αρχή και πολλοί ακόμα δημοτικοί σύμβουλοι και εκπρόσωποι των θεσμικών οργάνων της πόλης μας.
Ο κόσμος κατέκλυσε το “Γιάννης Ρίτσος” και αποθέωσε συγκινημένος τον ανθρωπιστή, τον δικό μας Ζουλιέν, με ένα χαρακτηριστικό “standing ovation” στο τέλος της προβολής της ταινίας.
Οι θρυλικές μορφές της Σπιναλόγκας και της Αγίας Βαρβάρας, ο Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης, ο Μάνώλης Φουντουλάκης, η Τασία Ρεμουντάκη, η Ελένη Φουντουλάκη, οι σμιλεμένες ψυχές τους, που χάραξαν την ψυχή και την καρδιά του Ζουλιέν, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες και στις δικές μας ψυχές, φωτίζοντας το μονοπάτι της υπέρτατης αξίας της ανθρώπινης ζωής, όπως μοναδικά περιγράφεται από τον μεγάλο μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη, “Σ᾿ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν᾿ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται”.
Παραθέτουμε τέλος, αυτούσια τα λόγια όσων σημάδεψαν τη χθεσινή μεγάλη για την πόλη μας βραδιά (ανάμεσα τους άλλωστε και ο Ελβετός Πρέσβης, του οποίου παραθέσαμε πιο πάνω τα λόγια του).
Λάμπρος Μίχος: Υψωθήκαμε σήμερα στα μέτρα του ανθρώπου. Η ταινία παίχτηκε φέτος στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και απέσπασε τρία βραβεία. Το βραβείο Κρητικών Κινηματογράφων, το βραβείο της ΕΡΤ και το βραβείο της Νεολαίας. Το Πανεπιστήμιο στη Σχολή Κινηματογραφικών Σπουδών, είχε αναθέσει να κάνουν μια επιλογή για να δώσουν το δικό τους βραβείο και επέλεξαν την ταινία αυτή. Και είπε ο Ζουλιέν, “Δεν με ενδιαφέρουν τα άλλα πράγματα, με ενδιαφέρει τι λέει ο νέος κόσμος, η νεολαία”. Αυτή η ταινία θα παιχτεί και αύριο και μεθαύριο για τρεις μέρες, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, γιατί έχουνε κλείσει να την δουν όλα τα σχολεία της πόλης. Περίπου δύο χιλιάδες παιδιά. Το ζήτησαν οι σύλλογοι, οι δάσκαλοι, οι διευθυντές, τα παιδιά. Αύριο και μεθαύριο επίσης, 7 η ώρα, Δευτέρα 7:00 μ.μ. και Τρίτη 7:00 μ.μ., θα γίνουν επίσης προβολές για το κοινό.
Ειδοποιήστε, αν θέλετε φίλους, να δουν αυτή την ταινία εδώ. Και από την Πέμπτη βέβαια θα παίζεται ως εμπορική ταινία στον Δαναό.
Πρέπει να ευχαριστήσω πρωτίστως, τη Μαρίνα Φουντουλάκη που βρίσκεται εδώ, είναι ανηψιά του Μανώλη Φουντουλάκη που βλέπατε. Πρέπει να σας πω ότι όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα που γίνανε, οφείλονται και στη δική της πρωτοβουλία, τη δική της στήριξη κάθε φορά. Εκείνη διέσωσε τη Βιβλιοθήκη Μανώλη Φουντουλάκη που είδατε και είναι η ψυχή κάθε προσπάθειας, που κάνουμε να αναδείξουμε και να προβάλλουμε αυτό το σημαντικό γεγονός. Για τον Ζουλιέν δεν έχω να πω περισσότερα, απλά πρέπει να ξέρετε ότι δεν περιορίζεται η ανθρωπιστική του δράση στη θεραπεία των δοντιών των ασθενών της Αγίας Βαρβάρας, που επί 28 συναπτά έτη ερχόταν εδώ με δικά του έξοδα. Έχει μια πολύ σπουδαία δράση και σε άλλες αποστολές στην Αφρική και αλλού. Είναι μια σπουδαία προσωπικότητα που όταν θα τιμηθεί με την πολιτογράφηση που επιφυλάσσει η ελληνική πολιτεία στο πρόσωπο του, θα δώσουμε την ευκαιρία σε όλους να γνωρίσουν όλο το έργο, το ανθρωπιστικό, το σπουδαίο έργο του Ζουλιέν Γκριβέλ. Δεν είναι ένας ύμνος στην προσωπικότητα, θέλαμε όλοι να βαδίσουμε, να προσπαθήσουμε να βαδίσουμε κι εμείς και τα παιδιά και καθένας μας στα βήματα του Ζουλιέν. Και όπως είπα να ξαναθυμηθούμε πόσο μπορούμε να γίνουμε σπουδαίοι κινούμενοι στα μέτρα του ανθρώπου. Αυτά που τόσο απλά, τόσο σοφά, τόσο εμπνευσμένα ακολούθησε ο Ζουλιέν. Έχει γράψει τρία βιβλία σε άπταιστα ελληνικά πρέπει να πω. Ψυχή της προσπάθειας και της πρωτοβουλίας μπορώ να πω για να παρουσιαστεί η ζωή του και όλο αυτό το έργο, το σπουδαίο έργο του Ζουλιέν, που είναι πολύ διδακτικό στις μέρες μας για όλους μας ήταν η Μαρίνα. Βεβαίως μια σημαντική προσωπικότητα, που από την πρώτη στιγμή στάθηκε δίπλα σε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, για να φανεί αυτό το έργο και να πολλαπλασιαστεί ήταν ο τότε Δήμαρχος Αγίου Νικολάου Κρήτης, ο Αντώνης ο Ζερβός, ο οποίος μας κάνει την τιμή να είναι σήμερα εδώ. Και βεβαίως με πολύ συγκίνηση παρακολούθησε σήμερα εδώ την ταινία η κα.Αλεξάνδρα Γεωργακάκου, που είναι η νέα διοικήτρια του νοσοκομείου Λοιμωδών. Είναι ένα κομμάτι πέρα από όλα τ’ άλλα της ιστορίας της πόλης μας.
Και βεβαίως δε θα είχε την ευκαιρία να το δει άπειρος κόσμος, στη Θεσσαλονίκη, στις προβολές στο Δαναό, εδώ όλες τις μέρες τα παιδιά και νομίζω θα ταξιδεύσει και σε όλο τον κόσμο-ήδη παίχτηκε και στην Γενεύη, όπου επί πολλά λεπτά, κοντά μισή ώρα ο κόσμος όρθιος, οι Ελβετοί χειροκροτούσαν μετά το τέλος της ταινίας τον Ζουλιέν Γκριβέλ, την ταινία του Σταύρου- τίποτα λοιπόν δεν θα είχε γίνει, δυνατό, αν η πολυτάλαντη και πολυβραβευμένη προσωπικότητα, που ακούει στο όνομα Σταύρος Ψυλλάκης δεν είχε αναλάβει να υλοποιήσει αυτό το εγχείρημα.
Θα δώσουμε το λόγο στο Ζουλιέν.
Ζουλιέν Γκριβέλ: “Είσαστε υπέροχοι. Είστε για εμάς όλους μια μεγάλη αγκαλιά, σας ευχαριστούμε! Χάρη στην ευαισθησία του Σταύρου, της τέχνης του, είδατε ένα έργο σμιλεμένο. Για μένα είναι μεγάλη τιμή να είμαι πρωταγωνιστής μαζί με τον Μπαρμπαμανώλη Φουντουλάκη, που ήταν ένα πολύ πολύ καλός φίλος και αυτή η πλούσια εμπειρία είναι για μένα μια εσωτερική κατάδυση σε μια χώρα, που μου έδωσε και μου δίνει ακόμα και σήμερα το ωραίο ταξίδι, όπως λέει ο Αλεξανδρινός. Γι’ αυτό η Ελλάδα είναι για μένα η Ιθάκη μου, η δική μου Ιθάκη. Αρχικά η σχέση μου με την Ελλάδα ήταν μία σχέση τουριστική, ιστορική, μυθολογική, αλλά σιγά σιγά με αυτούς τους ανθρώπους, με όλα αυτά που ένιωσα μέσα μου, έγινε η σχέση διανοητική. Και τώρα μπορώ να πω ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο μια χώρα με σύνορα, με ωραίες θάλασσες, με ωραία τοπία άγρια, έγινε μια διάσταση. Στην έννοια που νιώθω μέσα μου τον ελληνισμό, που είναι μια ιδέα ανθρώπινης αξίας και ελευθερίας. Νομίζω ότι τα είπα όλα.
Λάμπρος Μίχος: Και τις τρεις μέρες, που θα έρθουν εδώ τα σχολεία θα είναι παρών ο Ζουλιέν, για να μιλήσει με τα παιδιά-το ίδιο και ο Σταύρος τις δύο μέρες από τις τρεις. Το θέλεις το ίδιο που θέλει εδώ. Να μιλήσει με τα παιδιά. Θέλει κανείς να ρωτήσει κάτι τώρα τον Ζουλιέν; Εκεί μια κοπέλα κάτι θέλει να πει.
Σταύρος Ψυλλάκης: Καταρχήν σας ευχαριστούμε θερμά για την παρουσία σας και για την εμπειρία που μοιραστήκαμε μαζί σας. Να δούμε σε μια τέτοια ατμόσφαιρα και με τέτοια ενέργεια που εκπεμπόταν από τους θεατές, την ταινία. Αυτό είναι το μεγάλο βραβείο για μας. Τα υπόλοιπα έρχονται και παρέρχονται, αλλά η μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο και το πώς αντιμετωπίζει αυτή τη ταινία είναι ό,τι περισσότερο μας ικανοποιεί νομίζω. Το γεγονός ότι στις προβολές βρέθηκε όχι μόνο ένας άνθρωπος, αλλά περισσότεροι, που βγαίνοντας έξω λένε ότι “Αν δεν την είχα δει τη ταινία θα ήμουν φτωχότερος άνθρωπος”, όλα τα υπόλοιπα βραβεία είναι εφήμερα. Αντί για εμένα μιλάει η ίδια η ταινία, ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν τα πράγματα και πώς προσελκύστηκε όλο το θέμα. Ταυτόχρονα αυτό που θέλω να επισημάνω είναι η δύναμη, που μπορεί να έχει το ντοκιμαντέρ. Δεν είναι το ντοκιμαντέρ μόνο αυτά τα οποία μας έχουν συνηθίσει, δηλαδή αυτά που συνήθως έχουν μια δημοσιογραφική αποστολή, έχουν να ασχοληθούν με θέματα επικαιρότητας, να καταγγείλουν, να κάνουν, να δείξουν. Γίνονται όλα αυτά τα πράγματα και είναι πολύ χρήσιμα. Αλλά για εμάς τουλάχιστον το ντοκιμαντέρ είναι μια ταινία πάνω απ’ όλα και αυτό που ζητάει είναι να έχει μια αυτάρκεια από μόνο του. Ακούγοντας το θέμα και τι έχει κάνει ο Ζουλιέν θα περίμενε κανείς, ως συνήθως αντιμετωπίζονται αυτά τα πράγματα, να πει ποια είναι η ιστορία του τι συνέβη και ταυτόχρονα άλλοι 5-10 άνθρωποι πολύ εύκολα θα βρίσκονταν να πουν πόσο σημαντικός είναι ο Ζουλιέν. Αλλά η ταινία θέτει ένα άλλο ερώτημα: Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που στα 29 του χρόνια δέχεται αυτή την πρόκληση, έρχεται εδώ πέρα και καθοδηγεί από εκεί και πέρα όλη του την πορεία, αυτό που του είπε ο Μπαρμπαμανώλης, ότι μέσα από αυτές τις δοκιμασίες σμιλεύεται όμορφα η ψυχή του ανθρώπου. Ό,τι παρακολουθούμε μέσα στη ταινία είναι πώς σμιλεύθηκε η δικιά του ψυχή, του Ζουλιέν, υπηρετώντας και ζώντας με αυτούς τους ανθρώπους και παίρνοντας όσα μαθήματα πήρε. Αυτό παρακολουθεί η ταινία. Όλα τα άλλα θα ήταν μια περιγραφή ήδη γνωστή, έχει τιμηθεί σε διάφορες εκδηλώσεις ο Ζουλιέν, δεν θα πρόσθετε τίποτα. Βλέπετε καμία μαρτυρία από όλους τους ανθρώπους, για το πόσο καλός άνθρωπος είναι ο Ζουλιέν;; Αυτό μόνο το ντοκιμαντέρ μπορεί να το κάνει και η δύναμη του έγκειται στο εξής: Αν βγείτε έξω και σας πούνε, πείτε μου την ιστορία, είναι ένας Ελβετός γιατρός, που ήρθε και για 26 χρόνια περιέθαλπτε δωρεάν λεπρούς. Αυτή είναι η ιστορία, δεν έχετε να πείτε τίποτα άλλο. Αλλά ζήσατε τόσα πολλά πράγματα. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος που είναι στην οθόνη και τα λέει όλα αυτά, δεν έχει κανέναν στόμφο, δεν έχει κανέναν διδακτισμό, δεν έχει κανέναν βερμπαλισμό, δεν έχει τίποτα απ’ όλα αυτά και πάνω απ’ όλα έχετε να κάνετε με ένα πρόσωπο τόσο φωτεινό, που δεν έχετε αμφιβολία στο τέλος ότι αυτά που λέει τα εννοεί. Και αυτό είναι που δίνει όλη τη δύναμη στη ταινία.
Αντώνης Ζερβός: Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι η παρουσία σας απόψε δείχνει ότι υπάρχουν κι αλλού σμιλεμένες ψυχές. Εδώ, σε εσάς που ζήσατε κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους όπως κι εμείς εκεί κάτω ζήσαμε τη δικιά μας τη Σπιναλόγκα. Πράγματι, καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την όλη υπόθεση, διαδραματίζει η Μαρίνα Φουντουλάκη, η οποία τη στηρίζει πολλά χρόνια τώρα. Είναι η τρίτη φορά που βλέπω το ντοκιμαντέρ, αλλά νομίζω ότι κάθε φορά συμπληρώνεται και κάτι στη γνώση μου για το πώς σμιλεύονται οι ψυχές σε ανθρώπους σαν τον Ζουλιέν και από ανθρώπους σαν τον Μανώλη Φουντουλάκη, που ζήσανε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις και που για εμάς εκεί κάτω, που τις ζήσαμε πριν αρχίσει να έρχεται το φάρμακο, υπάρχουν θύμησες από πολύ δύσκολες στιγμές. Έτσι όμως πράγματι σμιλεύονται οι ψυχές και αποδίδεται σωστά με το ντοκιμαντέρ, γιατί όπως πολύ σωστά είπε ο Σταύρος Ψυλλάκης η καταγραφή γεγονότων δεν είναι απλά δημοσιογραφική, δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε πώς λειτουργεί ο άνθρωπος, η ψυχή του ανθρώπου και πώς μπορεί τελικά να γίνει άνθρωπος.
Μαρίνα Φουντουλάκη: “Ήταν η 11η φορά που είδα την ταινία απόψε. Και απόψε την είδα με τα μάτια ενός κατοίκου της Αγίας Βαρβάρας. Από την πρώτη στιγμή πίστευα ότι αυτή η ταινία δεν μπορούσε να γίνει χωρίς τη σύμπραξη των δύο αυτών Δήμων, του Δήμου Αγίου Νικολάου, μέσα στον οποίο ανήκει η Σπιναλόγκα και του Δήμου Αγίου Βαρβάρας, όπου παντρεύτηκε στο Δημαρχείο Αγίας Βαρβάρας, ο Ζουλιέν την Κριστιάν με πολιτικό γάμο και έγραψαν στη βέρα τους “Αγία Βαρβάρα”. Όπου έζησε για πρώτη φορά εδώ τις πρώτες του στιγμές στην Ελλάδα ο Ζουλιέν Γκριβέλ και όπου έζησε για πάρα πολλά χρόνια ο θείος Μανώλης. Εμείς δεν την ξέραμε την Αγία Βαρβάρα στην οικογένεια μας, δεν την ακούγαμε, δεν μας επέτρεπαν να έρθουμε ποτέ, τα παιδιά, ούτε οι γονείς, ούτε η μητέρα μου ήξερε τίποτα για την Αγία Βαρβάρα, μόνο ο αδελφός του Μανώλη Φουντουλάκη, που τον επισκεπτόταν. Την Αγία Βαρβάρα δεν την ξέρουμε ούτε στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στην Ελούντα, αν πεις Αγία Βαρβάρα, ξέρουν απλά ότι υπήρχε ένα λεπροκομείο κάπου στην Αττική. Ήταν μια εξαίρετη ευκαιρία να βγει προς τα έξω και να φωτιστεί αυτό το τοπόσημο του Δήμου σας. Κρατώ τα χτισμένα πορτοπαράθυρα, που είναι μια εμβληματική σκηνή της ταινίας. Εν πάση περιπτώσει, δεν επιτρέπεται να υπερσκελίσω τους υπόλοιπους. Θέλω να σας πω το εξής όμως, τελευταίο. Η βιβλιοθήκη “Μανώλης Φουντουλάκης” κλείνει φέτος-γιορτάζει τα 15α γενέθλια της. Δημιουργήθηκε στη μνήμη του Μανώλη Φουντουλάκη στο Δημοτικό Σχολείο Ελούντας για την ομορφιά του κόσμου, όπως είπε και ο Ζουλιέν. Επιθυμεί λοιπόν η βιβλιοθήκη, οι άνθρωποι της, πολλοί από τους οποίους είναι εδώ σήμερα-ο μεγάλος αρωγός μας σε όλα τα τεχνικά ζητήματα σε ότι αφορούν τις μνήμες του Μανώλη Φουντουλάκη, ο Άγγελος Παπαρίζος, ο εγγονός του, η εγγονή του η Ελένη Παπαρίζου-επιθυμούμε λοιπόν όλοι εμείς από την βιβλιοθήκη, να αφιερώσουμε αυτή την ταινία στις γυναίκες της ταινίας αυτής, στις τρεις αυτές συντρόφους, στις τρεις γυναίκες: Στην Κριστιάν Γκριβέλ, που ποτέ δεν αρνήθηκε να έρθει για τις διακοπές της στην Αγία Βαρβάρα και δεν πήγε στα νησιά, ερχόταν στην Αγία Βαρβάρα η Κριστιάν. Στην Τασία Ρεμουντάκη που ήταν το λυχναράκι του τυφλού συζύγου και στην Ελένη Φουντουλάκη, που ανέβηκε την ανηφόρα μαζί με τον άντρα της. Αλλά και σε τρεις ακόμη γυναίκες, αυτές τις τρεις γειτόνισσες του Μανώλη, που έμειναν ανύπαντρες και αφίλητες, γιατί είχαν την κακή τύχη να βρεθεί ένας λεπρός στην οικογένεια τους. Για σκεφτείτε το… Σας ευχαριστούμε!
Λάμπρος Μίχος: Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Εμείς έχουμε δικούς μας Αγίους και θέλουμε τα παιδιά μας να βαδίσουν στα βήματά τους, παίρνοντας παράδειγμα από τις πράξεις τους. Ευχαριστούμε πάρα πολύ Ζουλιέν.
Ζουλιέν Γκριβέλ: Αυτή η ταινία δείχνει ότι όταν εξαφανίζονται ο φόβος και η προκατάληψη, μια απίθανη συνάντηση μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών κόσμων είναι δυνατή χάρη στην αποδοχή, τον σεβασμό και την αγάπη. Ευχαριστούμε και καλό βράδυ!
